“You mistake me,” said I, “that’s not the occasion of my sighs, there’s another and much greater cause:”  And, as all men are naturally inclin’d to communicate their grief; I laid open my case to him, beginning with Ascyltos’s treachery, which I aggravated; and, with repeated sighs, often wisht his injustice to me might have deserv’d pardon:  but that now he was a staunch villain, and in lust more subtle than the bawds themselves.

The old man, seeing me sincere, began to comfort me; and the better to effect it, told me what formerly had happen’d to himself on the like occasion.

“In Asiam cum a quaestore essem stipendio eductus, hospitium Pergami accepi.  Ubi cum libenter habitarem non solum propter cultum aedicularum, sed etiam propter hospitis formosissimum filium, excogitavi rationem, qua non essem patri familiae suspectus amator.  Quotiescunque enim in convivio de usu formosorum mentio facta est, tam vehementer excandui, tam severa tristitia violari aures meas obsceno sermone nolui, ut me mater praecipue tanquam unum ex philosophis intueretur.  Iam ego coeperam ephebum in gymnasium deducere, ego studia eius ordinare, ego docere ac praecipere, ne quis praedator corporis admitteretur in domum. . . .

“Forte cum in triclinio iaceremus, quia dies sollemnis ludum artaverat pigritiamque recedendi imposuerat hilaritas longior, fere circa mediam noctem intellexi puerum vigilare.  Itaque timidissimo murmure votum feci et ‘domina’ inquam ’Venus, si ego hunc puerum basiavero, ita ut ille non sensiat, cras illi par columbarum donabo.’  Audito voluptatis pretio puer stertere coepit.  Itaque aggressus simulantem aliquot basiolis invasi.  Contentus hoc principio bene mane surrexi electumque par columbarum attuli expectanti ac me voto exsolvi.

“Proxima nocte cum idem liceret, mutavi optionem et ‘si hunc’ inquam ’tractavero improba manu, et ille non senserit, gallos gallinaceos pugnacissimos duos donabo patienti.’  Ad hoc votum ephebus ultro se admovit et, puto, vereri coepit, ne ego obdormiscerem.  Indulsi ergo sollicito, totoque corpore citra summam voluptatem nne ingurgitavi.  Deinde ut dies venit, attuli gaudenti quicquid promiseram.  Ut tertia nox licentiam dedit, consurrexi . . . ad aurem male dormientis ‘dii’ inquam ’immortales, si ego huic dormienti abstulero coitum plenum et optabilem, pro hac felicitate cras puero asturconem.  Macedonicum optimum donabo, cum hac tamen exceptione, si ille non senserit.’  Nunquam altiore somno ephebus obdormivit.  Itaque primum implevi lacentibus papillis manus, mox basio inhaesi, deinde in unum omnia vota coniunxi.  Mane sedere in cubiculo coepit atque expectare consuetudinem meam.  Scis quanto facilius sit, columbas gallosque gallinaceos emere quam asturconem, et praeter hoc etiam timebam, ne tam grande munus suspectam faceret humanitatem meam.  Ego aliquot horis spatiatus in hospitium reverti nihilque aliud quam puerum basiavi.  At ille circumspiciens ut cervicem meam iunxit amplexu, ‘rogo’ inquit ‘domine, ubi est asturco?’