Byssam, byssam barne,
  gryta, heng i jarne,

can be defended.

But we have already devoted too much space to this matter.  Save for a few isolated lines, Eggen might very well have left these scenes as he gave them to us in 1903.  We then ask, “What of the much greater part of the play now translated for the first time?” Well, no one will dispute the translator’s triumph in this scene:[37]

  Monsaas: 
  Er heile kompanie samla?

  Varp: 
  Det er best du ropar deim upp alle saman, mann for mann, etter
  lista.

Monsaas:  Her er ei liste yver namni paa alle deim som me i heile Aten finn mest hovelege til aa spela i millomstykke vaareses framfyre hertugen og frua hans paa brudlaupsdagen um kvelden.

  Varp: 
  Du Per Monsaas, lyt fyrst segja kva stykke gjeng ut paa; les so upp
  namni paa spelarne, og so—­til saki.

  Monsaas: 
  Ja vel.  Stykke heiter:  “Det grotelege gamanspele um Pyramus og Tisbi
  og deira syndlege daude.”

Varp:  Verkeleg eit godt stykke arbeid, skal eg segja dykk, og morsamt med.  No, min gode Per Monsaas, ropa upp spelarne etter lista.  Godtfolk, spreid dykk.

  Monsaas: 
  Svara ettersom eg ropar dykk upp. 
  Nils Varp, vevar?

  Varp: 
  Her!  Seg kva for ein rolle eg skal hava, og haldt so fram.

  Monsaas: 
  Du, Nils Varp, er skrivin for Pyramus.

  Varp: 
  Kva er Pyramus for slags kar?  Ein elskar eller ein fark?

  Monsaas: 
  Ein elskar som drep seg sjolv paa aegte riddarvis av kjaerleik.

  Varp: 
  Det kjem til aa koste taarur um ein spelar det retteleg.  Faer eg
  spela det, so lyt nok dei som ser paa, sjaa til kvar dei hev augo
  sine; eg skal grote steinen, eg skal jamre so faelt so.  For resten,
  mi gaave ligg best for ein berserk.  Eg skulde spela herr Kules
  fraamifra—­eller ein rolle, der eg kann klore og bite og slaa all
  ting i mol og mas: 
    Og sprikk det fjell
    med toresmell,
    daa sunder fell
    kvar port so sterk. 
    Stig Fobus fram
    bak skyatram,
    daa sprikk med skam
    alt gygere-herk. 
  Det der laag no hogt det.  Nemn so resten av spelarane.  Dette var
  rase til herr Kules, berserk-ras; ein elskar er meir klagande.

    [37.  Act II, Sc. 2.]

There can be no doubt about the genuineness of this.  It catches the spirit of the original and communicates it irresistibly to the reader.  When Bottom (Varp) says “Kva er Pyramus for slags kar?” or when he threatens, “Eg skal grote steinen, eg skal jamre so faelt so,” one who has something of Norwegian “Sprachgefuehl” will exclaim that this is exactly what it should be.  It is not the language of Norwegian artisans—­they do not speak Landsmaal.  But neither is the language