Ingentemque animo seclorum volveret orbem. 
  Fallimur exemplis; temere sibi turba scholarum
Ima tuas credit permitti, Scaliger, iras. 
Quisque suum norit modulum; tibi, prime virorum,
Ut studiis sperem, aut ausim par esse querelis,
Non mihi sorte datum; lenti seu sanguinis obsint
Frigora, seu nimium longo jacuisse veterno,
Sive mihi mentem dederit natura minorem. 
  Te sterili functum cura, vocumque salebris
Tuto eluctatum, spatiis sapientia dia
Excipit aethereis, ars omnis plaudit amico,
Linguarumque omni terra discordia concors
Multiplici reducem circumsonat ore magistrum. 
  Me, pensi immunis cum jam mihi reddor, inertis
Desidiae sors dura manet, graviorque labore
Tristis et atra quies, et tardae taedia vitae. 
Nascuntur curis curae, vexatque dolorum
Importuna cohors, vacuae mala somnia mentis. 
Nunc clamosa juvant nocturnae gaudia mensae,
Nunc loca sola placent; frustra te, somne, recumbens,
Alme voco, impatiens noctis, metuensque diei. 
Omnia percurro trepidus, circum omnia lustro,
Si qua usquam pateat melioris semita vitae,
Nec quid again invenio; meditatus grandia, cogor
Notior ipse mihi fieri, incultumque fateri
Pectus, et ingenium vano se robore jactans. 
Ingenium, nisi materiem doctrina ministrat,
Cessat inops rerum, ut torpet, si marmoris absit
Copia, Phidiaci foecunda potentia coeli. 
Quicquid agam, quocunque ferar, conatibus obstat
Res angusta domi, et macrae penuria mentis. 
  Non rationis opes animus, nunc parta recensens
Conspicit aggestas, et se miratur in illis,
Nec sibi de gaza praesens quod postulat usus
Summus adesse jubet celsa dominator ab arce;
Non, operum serie seriem dum computat aevi,
Praeteritis fruitur, laetos aut sumit honores
Ipse sui judex, actae bene munera vitae;
Sed sua regna videns, loca nocte silentia late
Horret, ubi vanae species, umbraeque fugaces,
Et rerum volitant rarae per inane figurae. 
  Quid faciam? tenebrisne pigram damnare senectam
Restat? an accingar studiis gravioribus audax? 
Aut, hoc si nimium est, tandem nova lexica poscam?

[a] For a translation of this poem, see Murphy’s Essay on the Life and
    Genius of Dr. Johnson, prefixed to the present volume.

AD THOMAM LAURENCE, MEDICUM DOCTISSIMUM,

Cum filium peregre agentem desiderio nimis tristi prosequeretur.

Fateris ergo, quod populus solet
Crepare vecors, nil sapientiam
  Prodesse vitae, literasque
    In dubiis dare terga rebus.

Tu, queis laborat sors hominum, mala
Nec vincis acer, nee pateris pius;
  Te mille succorum potentem
    Destituit medicina mentis.

Per caeca noctis taedia turbidae,
Pigrae per horas lucis inutiles,
  Torpesque, languescisque, curis
    Solicitus nimis heu! paternis.

Tandem dolori plus satis est datum,
Exsurge fortis, nunc animis opus,
  Te, docta, Laurenti, vetustas,
    Te medici revocant labores.